Baza włoskiej marynarki wojennej, 11 listopada 1940 r. stała się obiek­tem ataku brytyjskich samolotów torpedowych startujących z pokła­dów lotniskowców. Uderzenie za­planował głównodowodzący Floty Śródziemnomorskiej adm. Andrew *Cunningham, przewidując dokonanie nalotu w rocznicę bitwy pod Trafalgarem, tj. 21 października, jednakże z powodu pożaru na lotni­skowcu *Ilhistrions przesunął ter­min na 31 października 1940 r., a wkrótce ze względu na niekorzy­stną pozycję księżyca w tej porze ro­ku wybrał datę 11 listopada 1940 r. Zespół brytyjski dowodzony przez kontradm. A. L. Lystera w składzie: lotniskowiec Illustrious, 4 krążow­niki i 4 niszczyciele wyszedł 6 listo­pada z portu w * Aleksandrii.

11 li­stopada o godz. 20.40 i 21.30 z lot­niskowca oddalonego o 290 km od Tarentu wystartowało 21 samolo­tów, w tym 11 uzbrojonych w torpe­dy, a reszta w pławy świetlne i bom­by (jeden zawrócił wkrótce po star­cie). Pierwsza grupa przed północąoświetliła port pławami, a następnieatak bombowy podjęły 4 samoloty,które przedarły się przez ogień za­porowy okrętów stojących w bazie.Dwie grupy samolotów *Swordfish,atakując kolejno, zrzuciły 11 toiped,które trafiły największe okręty wło­skie: pancerniki Littorio i Caio Du-ilio osiadły na dnie, pancernik Con-te di Cavour został zniszczony w ta­kim stopniu, że nie nadawał się dosłużby, ponadto uszkodzono 2 krą­żowniki.

Brytyjczycy stracili 2 sa­moloty. Przebieg ataku na bazę wło­ską został przestudiowany przez ja­pońskiego attache w Londynie kmdr. Minoru Gendę, który wyniki analizy wykorzystał do zaplanowa­nia japońskiego ataku na *Pearl Harbor. Zniszczenie włoskich okrę­tów i bazy dało Brytyjczykom przej­ściową przewagę w siłach morskich na Morzu Śródziemnym.