Ocena brak
Scharakteryzuj metodę atlasową i punktową w ocenie wieku kostnego
Istnieją dwie zasadnicze ze grupy metod oceny wieku kostnego: jednosegmentowe – oceny dokonujemy na podstawie jednego odcinka ciała, opierając się na założeniu, że zaawansowanie procesu kostnienia jest zbliżone we wszystkich częściach ciała; wielosegmentowe, w przypadku których oceny dokonuje się na podstawie kilku odcinków ciała, co grozi niestety nadmiernym napromieniowaniem. Najczęściej stosowane metody jednosegmentowe to: metoda atlasowa (Todda), posługująca się wzorcem rozwoju ręki i oceną całościową obrazu radiologicznego i metoda punktowa (Achesona), polegająca na sumarycznej ocenie poszczególnych kości badanych oddzielnie.
W metodzie atlasowej Todda, określenie wieku szkieletowego polega na porównywaniu zdjęcia rentgenowskiego (ręki, nadgarstka i dystalnych odcinków kości przedramienia) badanego dziecka z odpowiednim wzorcem (standardem) opracowanym dla kolejnych grup wieku i płci (od noworodka do 18 roku życia). W atlasie wyszukujemy obraz radiograficzny najbardziej podobny do stwierdzonego u badanego dziecka. Za wariant odchyleń fizjologicznych przyjmuję się różnicę w pierwszej dekadzie życia w obu kierunkach o jeden standard, w grupach wiekowych starszych – dwa standardy dla obu płci.
Metoda punktowa opracowana przez Achesona polega na punktacji określonych właściwości rozwoju każdej z 20-u badanych kości. Suma tych punktów stanowi podstawę oceny wieku kostnego. Maksymalnie przy pełnym rozwoju kośćca można uzyskać 1000 punktów, na siatkach centylowych wielkość tę podzielono przez 10.