Kpk posługuje się określeniem „ wstępna kontrola oskarżenia”. Kontrola ma charakter : formalny i merytoryczny.

Kontrola formalna należy do Prezesa Sądu (lub przewodniczącego wydziału, bądź upoważnionego sędziego). Bada on czy akt oskarżenia odpowiada warunkom formalnym wymienionym w art. 119, 332, 333 i czy zostały spełnione warunki wymienione w artykule 334. Akt oskarżenia będzie spełniał wymogi formalne, jeśli będzie zawierać:

1)oznaczenie oskarżyciela i jego adres

2)oznaczenie sądu, do którego jest skierowany i sprawy, jakiej dotyczy.

3.Dane osobowe oskarżonego

4)tzw. Konkluzje, czyli dokładne określenie zarzucanego oskarżonemu czynu ze wskazaniem czasu, miejsca i sposobu okoliczności jego popełnienia i skutków a zwłaszcza wysokości powstałej szkody

5)wskazanie, że czyn został popełniony recydywą

6)kwalifikacja czynu.

7)wskazanie sądu właściwego rozpoznania sprawy i trybu postępowania

8)uzasadnieniem, w którym należy przytoczyć fakty i dowody, na których oskarżyciel się opiera a w miarę potrzeby wyjaśnić podstawę prawną oskarżenia i omówić okoliczności, na które powołuje się oskarżony w obronie

9)listę osób z adresami, których wezwania żąda oskarżyciel.

10)wykaz innych dowodów, których przeprowadzenia na rozprawie głównej domaga się oskarżyciel.

11) datę i podpis sporządzającego akt oskarżenia.

12)inne artykuły dotyczące aktu oskarżenia to : art. 334§1, 333§3, 337§1 i 2 i 3.

Kontrola merytoryczna – pozytywny czynnik formalnej kontroli aktu oskarżenia, powinien przejść do następnego etapu w ramach, którego następuje wstępne badanie sprawy. Kontrola ma na celu zapobieżenie oskarżeniu oczywiście bezzasadnemu, ochronę oskarżonego przed procesem sądowym w sytuacji, gdy z góry można spodziewać się unieważnienia lub umorzenia procesu, nie dopuszczeniu do zaangażowania innych uczestników procesu w czynności od początku bezcelowe. Znaczenie ma czynnik negatywny kontroli, zamyka on oskarżeniu drogę rozprawy sądowej, gdyż nie zostało ono w tak wysokim stopniu uprawdopodobnione, aby mogło być podstawą do jej przeprowadzenia. Według art. 339§2 Prezes Sądu kieruje sprawę na posiedzenie, jeśli akt oskarżenia wniósł oskarżyciel posiłkowy w celu zbadania, czy nie zachodzi potrzeba wydania orzeczenia o umorzenie postanowienia z powodu oczywistego braku faktycznych podstaw oskarżenia, a także potrzeba wydania postanowienia o ograniczeniu liczby oskarżycieli posiłkowych. Ponadto Prezes sądu ma obowiązek skierować sprawę na posiedzenie także wtedy, gdy zachodzi potrzeba innego rozstrzygnięcia przekraczającego jego uprawnienia a zwłaszcza:

!)Umorzenie postępowania z powodu negatywnej porażki procesowej

2)umorzenie postępowania z powodu oczywistego braku faktycznych podstaw oskarżenia.

3)wydanie postanowienia o niewłaściwości sądu lub o zmianie wskazanego w akcie oskarżenia trybu postępowania.

4)zwrot sprawy prokuratorowi w celu usunięcia istotnych braków postępowania przygotowawczego.

5)Wydanie postanowienia o zawieszeniu postępowania.

6)wydanie postanowienia w przedmiocie tymczasowe aresztowania lub innego środka przymusu.

7)wydanie nakazu karnego

Prezes Sądu kieruje sprawę na posiedzenie, ponadto, gdy zachodzi potrzeba rozważenia możliwości przekazania jej do postępowania mediacyjnego.