Faktycznie był to grobowiec Atreusza. Zwiedzając wnętrze grobowca poeta snuje refleksję nad własną twórczością, chciałby, aby miała ona taki artyzm i potęgę oddziaływania jak twórczość Homera.

Pierwsza część utworu ma więc charakter osobisty, poeta jest rozgoryczony barakiem zrozumienia swojej twórczości przez współczesnych i poczuciem (w porównaniu z Homerem) niedoskonałości.

Część druga ma charakter polityczny. Słowacki surowo ocenia klęskę powstania listopadowego, porównuje ją do klęski Greków pod Cheroneą, kiedy zostali pokonani przez Filipa Macedońskiego. Ale Polacy nie zasługują na porównaniu z dzielnymi Spartanami, którzy pod wodzą Leonidasa w 300 ludzi obronili Grację przed armią perską. Poeta wyraża myśl, że póki elementy konserwatywne będą brały górę, Polska nie podźwignie się z niewoli.

Kiedyś bogata i dostatnia, zbyt jednak zapatrzona w obce wzory ojczyzna znajduje się w niebanalnej niewoli.

Poeta krytykuje szlachetczyznę (konserwatywne siły hamujące postęp demokratyczny – „czerep rubaszny”), lekkomyślność, pogoń za modą.

„Grób Agamemnona” wyraża żal i gorycz poety z powodu klęski narodowej. Jest lirycznym obrachunkiem z rodakami i samym sobą. „Mówię – bom smutny – i sam pełen winy”.