Dążność powietrza do wyrównywania różnic ciśnienia powoduje, że wyże baryczne słabną, niże natomiast wypełniają się. Mimo tego procesu w rozkładzie ciśnień na Ziemi można wyróżnić strefy obniżonego lub pod­wyższonego ciśnienia utrzymujące się na danym obszarze przez dłuższy okres czasu. Należą do nich:

• międzyzwrotnikowa (równikowa) strefa niskiego ciśnienia — w lipcu tworzy rozległą strefę niżową przesuniętą nieznacznie na północ od równika, w styczniu niże - Południowoamerykański, Południowo­afrykański i Australijski - łączą się w szerokościach równikowych, tworząc wyraźny pas niskiego ciśnienia.

• podzwrotnikowa strefa wysokiego ciśnienia - na półkuli północnej tworzą ją w ciągu całego roku Wyż Azorski i Wyż Hawajski, które w styczniu łączą się z Wyżem Wschodnioazjatyckim i Północnoame­rykańskim. W lipcu wyże nad oceanami rozrastają się i przesuwają na północ, natomiast nad południową częścią Azji tworzy się ośrodek niżowy. Na półkuli południowej pas wysokiego ciśnienia tworzą przez cały rok wyże: Południowopacyficzny, Południowoatlantycki i Południowoindyjski wzmocnione w lipcu przez Wyż Australijski.

• strefa obniżonego ciśnienia umiarkowanych i subpolarnych sze­rokości geograficznych - jest bardziej zwarta na półkuli południowej, mimo że nie posiada wyraźnych ośrodków niskiego ciśnienia. Na półkuli północnej zwarty pas obniżonego ciśnienia tworzy się jedynie w lipcu - niże: Islandzki, Aleucki, Północnokanadyjski, Północnoame­rykański. W styczniu strefa ta jest rozerwana wyżami - Syberyjskim, Kanadyjskim i Północnoamerykańskim.

• strefa wyżów okolobiegunowych - wyraźnie zaznaczona w ciągu całego roku - Wyż Grenlandzki i Wyż Antarktyczny.

Wymienione strefy stałego rozkładu ciśnień na Ziemi są przyczyną występowania stałych wiatrów, czyli wiatrów wiejących przez cały rok w tym samym kierunku. Należą do nich pasaty wiejące w szerokościach międzyzwrotnikowych, zachodnie wiatry umiarkowanych szerokości geo­graficznych i wiatry wiejące od biegunów w kierunku niższych szerokości.

Kierunek stałych wiatrów wiejących przy powierzchni Ziemi jest kształtowany przez ruch obrotowy Ziemi, który powoduje, że w różnych szerokościach geograficznych prędkość obrotu dolnych warstw atmosfery różni się od prędkości punktów położonych na powierzchni Ziemi. W niskich szerokościach podłoże porusza się szybciej od powietrza, co jest przyczyną skręcania pasatów na południowy zachód na półkuli północnej i północny zachód na półkuli południowej. W szerokościach zwrotnikowych prędkość powietrza i powierzchni Ziemi jest taka sama, natomiast w wysokich szero­kościach powietrze porusza się szybciej niż podłoże, dlatego wiatry wiejące od zwrotników w kierunku wyższych szerokości przybierają kierunek zachodni. W wyżach okołobiegunowych przeważa przemieszczanie się powietrza ze wschodu na zachód.

Stałe wiatry wiejące przy powierzchni Ziemi są elementem ogólnej cyrkulacji powietrza atmosferycznego.