Wg V. Pareto to, co widzimy to derywacje a to, czego nie widzimy to rezydua. Rezydua mogą stać się derywacjami.

REZYDUA – świadomościowe wyrazy popędów, decydują o motywach zachowań jednostkowych:

• Wynika z psychologicznej postawy, jest ukrytym, nie sformułowanym, najsilniejszym elementem oddziaływania na ludzi.

• Utrwala wyobrażenia, nie zmienia się, sprawia, że życie społeczne ma charakter względnie trwały.

• Z REZYDUÓW wynikają DERYWACJE.

DERYWACJE – przekonania ludzi o własnych działaniach:

■osłona, swoista metoda maskowania rzeczywistych źródeł zachowań społecznych człowieka.

■twory kulturowe, które są naturalną ludzką reakcją na rezydua są przyjmowane ze względu na przydatność w uzasadnieniu rezyduów.

■Celem derywacji jest ukazanie logiczności, wzniosłości działań ludzkich.

■są zmienne (zakodowana jest w nich zmienność).

■tworzone w odwołaniu się do imperatywu (nakaz moralny),

tworzone w oparciu o autorytet i o uczucia,

■Z derywacji tworzą się teorie – wizje rzeczywistości społecznych.

Wielu z B uważa, że przeciwstawia się A dla dobra C, dla sprawiedliwości, wolności, część z A też tak myśli i przyłączają się do B. Dlatego początkiem końca każdej elity jest szerzenie się uczuć humanitarnych, sentymentalizmu, bo nie jest wtedy w stanie bronić swoich decyzji. Taka elita nie jest gotowa do stoczenia walki w obronie swoich decyzji, musi ustąpić innej elicie posiadające męskie przymioty. Głoszone zasady sprawiedliwości, humanitaryzmu nie będą stosowane do upadającej elity.