Treścią każdego zobowiązania jest spełnienie jakiegoś świadczenia w przyszłości. Rzymianie przedmiot świadczenia określali jako dare, facere i praestare.

• dare (dać) – oznaczało przeniesienie na wierzyciela własności rzeczy lub ustanowienie dla niego ograniczonego prawa rzeczowego (np. przez mancipatio). Mogło to prowadzić do trwałych przesunięć majątkowych

• facere – polegało na wydaniu wierzycielowi w posiadanie lub w dzierżenie, a także wykonywanie innych czynności faktycznej czy prawnej natury. W znaczeniu sensu largo facere polegało także na non facere – powstrzymywaniu się od działania. Tego rodzaju świadczenie prowadziło do przejściowych przesunięć majątkowych

• praestare – miało dwa znaczenia:

  • sensu largo – oznaczało dare + facere + wszystko to co w ogóle mogło być treścią zobowiązania

  • sensu stricto – nadzwyczajne zobowiązania gwarancyjne i odszkodowawcze oraz odpowiedzialność za cudzy dług

Istniały ograniczenia świadczeń:

• świadczenie musiało być w ogóle możliwe do wykonania (pod względem prawnym i fizycznym)

• świadczenie musiało być zgodne z prawem i dobrymi obyczajami

• świadczenie musiało być wystarczająco określone – tzn. wierzyciel musiał wiedzieć czego żąda, a dłużnik – do czego jest zobowiązany

• świadczenie musiało przedstawiać wartość majątkową możliwą do wyrażenia w pieniądzach