Ocena brak
Przedmiot zobowiązania
Treścią każdego zobowiązania jest spełnienie jakiegoś świadczenia w przyszłości. Rzymianie przedmiot świadczenia określali jako dare, facere i praestare.
-
dare (dać) – oznaczało przeniesienie na wierzyciela własności rzeczy lub ustanowienie dla niego ograniczonego prawa rzeczowego (np. przez mancipatio). Mogło to prowadzić do trwałych przesunięć majątkowych
-
facere – polegało na wydaniu wierzycielowi w posiadanie lub w dzierżenie, a także wykonywanie innych czynności faktycznej czy prawnej natury. W znaczeniu sensu largo facere polegało także na non facere – powstrzymywaniu się od działania. Tego rodzaju świadczenie prowadziło do przejściowych przesunięć majątkowych
-
praestare – miało dwa znaczenia:
-
sensu largo – oznaczało dare + facere + wszystko to co w ogóle mogło być treścią zobowiązania
-
sensu stricto – nadzwyczajne zobowiązania gwarancyjne i odszkodowawcze oraz odpowiedzialność za cudzy dług
-
Istniały ograniczenia świadczeń:
-
świadczenie musiało być w ogóle możliwe do wykonania (pod względem prawnym i fizycznym)
-
świadczenie musiało być zgodne z prawem i dobrymi obyczajami
-
świadczenie musiało być wystarczająco określone – tzn. wierzyciel musiał wiedzieć czego żąda, a dłużnik – do czego jest zobowiązany
-
świadczenie musiało przedstawiać wartość majątkową możliwą do wyrażenia w pieniądzach