Ocena brak
Postawy wobec inwalidów
postawy wobec inwalidów; jeden z istotnych czynników kształtujących skuteczność pełnej rehabilitacji oraz integracji społecznej osób niepełnosprawnych. Stosunek do własnego kalectwa i związanych z nim ograniczeń zależy w dużej mierze od tego, jak inwalida jest traktowany przez bliższe i dalsze otoczenie. Zdarza się niestety wciąż zbyt często, że postawy społeczeństwa wobec osób niepełnosprawnych są niewłaściwe, krzywdzące i przez to utrudniają oraz przedłużają proces przystosowania do zmienionych warunków środowiskowych, w jakich osoby te żyją. Badania H. Larkowej przeprowadzane wśród przyszłych nauczycieli szkół specjalnych wykazały, że nawet w tej grupie występują negatywne nastawienia wobec inwalidów. Psychologiczne uwarunkowania niechęci i odrzucania przez społeczeństwo jednostek przejawiających odchylenia od normy są dość głębokie i wiążą się z poczuciem dezaprobaty wszelkich cech psychofizycznych wyraźnie odbiegających od normy. Szczególnie istotne znaczenie mają postawy najbliższych, rodziny i domowników, którzy nie zawsze potrafią dostosować poziom swych oczekiwań do obiektywnych możliwości jednostki niepełnosprawnej. W przypadku dzieci stosunek rodziny i więź z nią jest jednym z ważniejszych elementów branych pod uwagę w ocenie perspektyw i potrzeb związanych z rehabilitacją. Istnieje wiele metod służących ocenie postaw rodziców wobec ich niepełnosprawnego dziecka, które pozwalają określić nasilenie i charakter tych oddziaływań, które przeważają w modelu wychowania na terenie domu. Znajomość przejawianych postaw pozwala podjąć środki zmierzające do ich modyfikowania w kierunku pożądanym z punktu widzenia potrzeb rehabilitacji. Doniosłą rolę w zakresie kształtowania właściwych postaw społeczeństwa wobec inwalidów mają do spełnienia masowe środki przekazu. Stosunek do osób niepełnosprawnych może być uznany za jeden z głównych wskaźników kultury moralnej społeczeństwa.