postawy wobec inwalidów; jeden z istotnych czynników kształtujących skuteczność pełnej rehabilitacji oraz integracji społecznej osób niepełno­sprawnych. Stosunek do własnego kalectwa i związanych z nim ogra­niczeń zależy w dużej mierze od tego, jak inwalida jest traktowany przez bliższe i dalsze otoczenie. Zdarza się niestety wciąż zbyt często, że posta­wy społeczeństwa wobec osób nie­pełnosprawnych są niewłaściwe, krzywdzące i przez to utrudniają oraz przedłużają proces przystosowania do zmienionych warunków środowisko­wych, w jakich osoby te żyją. Ba­dania H. Larkowej przeprowadzane wśród przyszłych nauczycieli szkół specjalnych wykazały, że nawet w tej grupie występują negatywne nastawie­nia wobec inwalidów. Psychologiczne uwarunkowania niechęci i odrzucania przez społeczeństwo jednostek przeja­wiających odchylenia od normy są dość głębokie i wiążą się z poczu­ciem dezaprobaty wszelkich cech psy­chofizycznych wyraźnie odbiegających od normy. Szczególnie istotne zna­czenie mają postawy najbliższych, ro­dziny i domowników, którzy nie zaw­sze potrafią dostosować poziom swych oczekiwań do obiektywnych możli­wości jednostki niepełnosprawnej. W przypadku dzieci stosunek rodzi­ny i więź z nią jest jednym z waż­niejszych elementów branych pod uwagę w ocenie perspektyw i potrzeb związanych z rehabilitacją. Istnieje wiele metod służących ocenie postaw rodziców wobec ich niepełnosprawne­go dziecka, które pozwalają określić nasilenie i charakter tych oddziaływań, które przeważają w modelu wycho­wania na terenie domu. Znajomość przejawianych postaw pozwala podjąć środki zmierzające do ich modyfiko­wania w kierunku pożądanym z pun­ktu widzenia potrzeb rehabilitacji. Doniosłą rolę w zakresie kształtowa­nia właściwych postaw społeczeństwa wobec inwalidów mają do spełnienia masowe środki przekazu. Stosunek do osób niepełnosprawnych może być uznany za jeden z głównych wskaź­ników kultury moralnej społeczeń­stwa.