Wśród członków ONZ wyróżnia się szczególną grupę -tzw. Członków założycieli- to państwa, które brały udział w konfederacji w San Francisco (50) oraz Polska, która w konfederacji tej nie uczestniczyła ze względu na brak rządu uznanego na forum międzynarodowym, ale wcześniej podpisała Deklarację Narodów Zjednoczonych, a następnie podpisała Kartę NZ (16.10.1945r.) i ratyfikowała ją.

Członkiem ONZ może być każde państwo, które jest państwem miłującym pokój, które przyjmie zobowiązania znajdujące się w Karcie Narodów Zjednoczonych i będzie zdolne i zdecydowane zobowiązania te wypełniać. Zgodnie z Kartą NZ państwa ubiegające się o przyjęcie do ONZ musza przekonać Radę Bezpieczeństwa i dwie trzecie zgromadzenia ogólnego, że są gotowe wypełnić powyższe warunki. W praktyce ONZ przyjmowała w swe szeregi wszystkie państwa, ubiegające się o miejsca. W rezultacie liczba 51 państw pierwotnych urosła do w 1960r. Do stu, a pod koniec 1991r. Do stu sześćdziesięciu sześciu. Większość nowych członków to byłe terytoria kolonialne i mandatowe.

Karta zezwala także na zawieszenie lub wykluczenie członka, który uporczywie łamie zasady obowiązujące w organizacji. Jak dotychczas ONZ nie skorzystała z tego prawa.