Potrzeby pożyczkowe sektora publicznego (inaczej deficyt sektora publicznego) jest to suma deficytu budżetu centralnego i budżetów terenowych oraz deficytu w gałęziach znacjonalizowanych. Dług publiczny jest to całkowite, pozostające do spłaty zadłużenie państwa.

Jeżeli wyeliminujemy możliwość zaciągnięcia przez państwo pożyczki za granicą, to istnieją dwa sposoby finansowania deficytu budżetowego sektora publicznego:

1. pożyczka od społeczeństwa – państwo sprzedaje Bankowi Centralnemu swoje papiery wartościowe (bony skarbowe, obligacje) w zamian za gotówkę potrzebną na sfinansowanie deficytu budżetowego. Bank Centralny przeprowadza operacje otwartego rynku i sprzedaje te papiery. Finansując swoje wydatki z deficytu budżetowego państwo wprowadziło do gospodarki tą samą ilość pieniędzy (podaż pieniądza bez zmian),

2. dodrukowanie pieniędzy – państwo sprzedaje papiery wartościowe Bankowi Centralnemu za gotówkę, którą przeznacza na wydatki budżetowe. Banki komercyjne i inwestorzy indywidualni mają niezmienioną liczbę papierów; zwiększa się jednak baza monetarna, a co za tym idzie - podaż pieniądza.