Obrabiarki to maszyny dużej mocy służące do nadawania określonego kształtu przedmiotom wykonanym z metalu i innych materiałów.
Typowa współczesna obrabiarka jest napędzana jednym bądź kilkoma silnikami elektrycznymi i nierzadko sterowana za pomocą komputera.
Pierwszą historycznie udokumentowaną obra­biarką była tokarka, która była prawdopo­dobnie używana w Mykenach 1200 lat p.n.e. Tokarek z pewnością używali około 700 roku p.n.e. Etruskowie, a do Egiptu dotarły one około 200 roku p.n.e. W jednym z wczesnych rozwiązań tokarki, naciskając nogą pedał, wprawiano kawałek drew­na w szybki ruch obrotowy. Do kawałka tego przy­kładano dłuto, skrawając go, aby nadać mu cylindryczny kształt. W ten sposób powstawały ele­menty mebli. Większe kawałki drewna można było za pomocą takiego urządzenia drążyć, wytwarzając misy. Jako że materiał poddawany obróbce obracał się, proces nazwano toczeniem. W średniowieczu wprowadzono obrabiarki napędzane siłą wody: tokarki, piły, wiertarki, młoty i inne. Dzięki zaprzę­gnięciu koła wodnego do napędzania maszyny, obrabiarki mogły być używane do coraz poważ­niejszych zadań, a obsługujący je rzemieślnik nie był rozpraszany podczas pracy koniecznością wpra­wiania urządzenia w ruch.
Obrabiarki nie uległy poważniejszym przemia­nom aż do początków rewolucji przemysłowej końca XVIII w. Wtedy znacznie wzrosła ilość ma­szyn używanych przez przemysł. Wraz z ich roz­wojem wzrastał również stopień skomplikowania, a to rodziło konieczność używania lepszych obra­biarek do wytwarzania części mechanicznych. Obrabiarki także skorzystały z wprowadzania tech­nologii, do których powstania się przyczyniły. Przykładowo w 1775 roku John Wilkinson wyna­lazł maszynę do precyzyjnego drążenia cylindrów. Wynalazek ten umożliwił rozwinięcie konstrukcji maszyny parowej, która okazała się niezwykle przydatna do napędzania obrabiarek.