Nabycie i utrata praw podmiotowych odbywa się w dwojaki sposób:

1. Pierwotny – polega na tym, sytuacja prawna nabywcy jest oderwana od prawa osoby do której dane prawo podmiotowe należało

2. Pochodny – nabywa się prawo od innej osoby, od innego podmiotu. W przypadku tym obowiązuje podstawowa zasada która mówi, że „nie można przekazać więcej praw aniżeli się samemu posiada”.

Wyjątki od zasady nabycia pochodnego:

1. Dotyczy nieruchomości i wynika z rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych (właścicielem jest ten kto zapisany jest w księdze wieczystej a nie ten kto nieruchomością włada)

2. Dobra wiara w obrocie – przyjmuje się w art. 169 KC, że kto kupił rzecz od osoby nieuprawnionej osoba taka uzyskuje własność z chwilą objęcia rzeczy chyba, że działa w złej wierze. Jeżeli rzecz została zgubiona, skradziona czy w inny sposób utracona przez właściciela zostaje zbyta przed upływem trzech lat od chwili jej utraty przez właściciela, nabywca może uzyskać własność po upływie trzech lat.

3. Pozorność- gdy dokonuje się czynności prawnej odpłatnej dla pozoru (zamiast płacić dług udaje że przekazał własność innej osobie). Czynność prawna która pozoruje jest nieważna. W sytuacji gdy mamy doczynienia z pozornością i kontrahent o tym nie wie, działa w dobrej wierze i jest to czynność odpłatna to ona wywołuje skutki prawne.

Prawo podmiotowe traci się w momencie kiedy:

1. Prawo gaśnie – gaśnięcie oznacza, że stosunek upływ czasu przestał obowiązywać (umowa o pracę na czas określony)

2. Rozwiązanie – gdyby strony nie podjęły działań rozwiązujących stosunek prawny to stosunek taki by obowiązywał dalej

3. Z momentem przejścia na inne osoby, nie dotyczy to praw podmiotowych które maja charakter osobisty

4. Poprzez połączenie (ktoś kupuje nieruchomość na której miał służebność)

5. Zniszczenie przedmiotu