W terapii mowy należy wziąć pod uwagę zarów­no elementy psychologii, jak i logopedii. Pacjenci borykają się z różnymi problemami, jednak jąka­nie się jest najczęstszą dolegliwością u zgłaszają­cych się na terapię mowy. W tym szczególnym przypadku celem terapii jest nauczenie pacjenta płynnego wysławiania się.
Osiąga się to w trzech etapach: po pierwsze na­leży przywrócić płynność wymowy w warunkach klinicznych w obecności terapeuty; po drugie trze­ba tę płynność utrzymać w innych warunkach; po trzecie należy zdolność płynnego mówienia zacho­wać we wszystkich sytuacjach.
Aby do tego doprowadzić, terapeuta stara się ustalić psychologiczne przyczyny tego zaburzenia i w tym celu poznaje pochodzenie pacjenta, jego osobowość, nadzieje, postawy, osiągnięcia i obawy. Ważne jest także, by pomóc pacjentowi w kon­kretnych problemach, jakie są związane z jąkaniem się. Można to osiągnąć, unikając sytuacji czy słów, które kojarzą się z jąkaniem i stymulować rozwój pozytywnego podejścia, dzięki któremu pacjent będzie w stanie stawić czoło swemu problemowi, zamiast starać się go ukryć. W wyniku tych dzia­łań zmniejszy się zdenerwowanie pacjenta, kiedy już zdarzy mu się zająknąć. Poprawa może nastą­pić dzięki zwolnieniu tempa wypowiedzi pacjenta lub opanowaniu umiejętności robienia przerw pod­czas mówienia. Skuteczność tej terapii określić można niemal natychmiast po jej zakończeniu.