Wygląd: Mniejsza i bardziej krępa od wodnika; długość ciała ok. 23 cm. Bladożółte prążki na grzbiecie, boki z białymi, poprzecznymi pręgami. Przód ciała biało nakrapiany. Dziób z pomarańczową nasadą i zielonkawym czubkiem. Cale upierzenie kropiatki sprawia wrażenie bardzo czystego, jakby świeżo „pomalowanego". Postawa pochylona; często kiwa ogonkiem. Kropiatka prowadzi bardzo skryty tryb życia; potrafi pływać, ale robi to bardzo rzadko, przynajmniej za dnia.

Zaskoczona na otwartej przestrzeni biegnie bijąc skrzydłami w gęstwinę, gdzie - dzięki silnie spłaszczonemu bocznie tułowiowi - potrafi przecisnąć się przez najwęższe szczeliny. Podczas lata kropiatki latają tylko w razie konieczności. Zwykle milczące, ale w czasie łączenia się w pary, w maju, samiec woła wytrwale od zmierzchu aż do nocy. Wołanie powtarza się raz lub dwa razy na sekundę i brzmi jak ostry gwizd „huitt". Młode są przywoływane „gug, gug".

Środowisko: Rozległe torfowiska niskie wysychające trzcinowiska, gdzie woda częściowo ustępuje już mułowi i odsłania korzenie roślin. Z powodu zniszczenia jej biotopów kropiatka jest wszędzie w Europie bardzo rzadka; liczniej występuje miejscami na południu Rosji. W Polsce tylko na niżu; miejscami - np. na Bagnach Biebrzańskich, w bagiennej dolinie Narwi, na Pojezierzu Lęczyńsko-Włodawskim - dość liczna.

Lęgi: Gniazdo jest zwykle dobrze ukryte, zbudowane w otoczonej wodą kępie turzycy. Jego podstawę stanowią zagięte do środka łodygi traw i innych roślin, od góry zadaszone liśćmi. Okres lęgowy w Europie Środkowej to koniec maja i czerwiec; 8-12 jaj wysiadywanych jest przez 18-19 dni. Oboje rodzice wysiadują bardzo intensywnie. Pisklęta pokryte są czarnym puchem, dzioby mają żółto-czarno-czerwone.