Art. 30 Konstytucji mówi: przyrodzona i niezbywalna godność człowieka stanowi źródło wolności i praw człowieka i obywatela. Jest ona nienaruszalna, a jej poszanowanie o ochrona jest obowiązkiem władz publicznych.

Sformułowania art. 30 mogą się wydawać na pierwszy rzut oka ogólnikowe i niewiele mówiące, tym bardzie, że zasada godności człowieka nie znajdowała dotąd wyrazu w tekstach polskich konstytucjach i tylko w ograniczonym zakresie pojawiła się w orzecznictwie konstytucyjnym.

Nie da się sformułować żadnej precyzyjnej definicji godności człowieka, można wskazać kilka elementów tej zasady :

• źródłem godności człowieka jest prawo naturalne, a nie prawo stanowione

• zasada godności jest nienaruszalna, nie może się jej zrzec sam zainteresowany, czy ustawodawca

• godność przysługuje każdemu człowiekowi i to w jednakowym stopniu niezależnie od rasy, narodowości, obywatelstwa, płci,

• godności człowieka nie można traktować jako jednego z wielu praw czy wolności jednostki,

• istotą godności człowieka jest jego autonomia – swoboda postępowania zgodnie z własna wolą, oczywiście ta autonomia musi uwzględniać godność innych ludzi,

• godność człowieka oznacza także zakaz poddawania człowieka takim sytuacjom czy traktowaniu, które mogą te godność przekreślić ( a więc zakaz prześladowań, dyskryminacji, zakaz naruszania integralności cielesnej, zakaz ingerowania w swobodę myśli i przekonań itp. ).