Pod wieloma względami kiwi bru­natne przypominają bardziej jeże niż ptaki. Stało się tak w wyniku ewo­lucji tego gatunku, gdyż występuje on w krainie, gdzie do niedawna nie było żadnych ssaków prowadzących naziemny tryb życia, które mogły z tym dziwnym ptakiem konkurować lub go atakować.
Ptaki pojawiły się na długo przed ssakami. Są one w rzeczywistości blisko spokrewnione z dinozaurami (małymi i zwinnymi formami tych gadów, nie gigantami). Większość ptaków rozwinęła zdolność do lotu, jednak nieliczne gatun­ki nie wykształciły nigdy skrzydeł; żyły one w wa­runkach, w których nie musiały latać, więc przesta­ły to robić. Zdolność do unoszenia się w powietrzu jest z wielu powodów bardzo korzystna, lecz la­tanie pochłania wiele energii. Lot umożliwia pta­kowi szybkie przemieszczanie się na dużych od­ległościach. W ten sposób na przykład może on dokonywać sezonowych wędrówek, aby unikać mroźnych zim. Odlatuje jesienią i powraca wios­ną. Zdolność do latania umożliwia szybką uciecz­kę przed drapieżnikami i przemieszczanie się w celu zdobycia pokarmu. Ptaki latające muszą posiadać potężne mięśnie piersiowe, a ich skrzydła po­rastają specjalne pióra - lotki, które muszą być corocznie wymieniane. W czasie latania duża część energii organizmu jest gwałtownie zużywana. Dlatego też ptak latający musi znajdować o wiele więcej pokarmu niż ptak, który nie lata. Tak więc w pewnych warunkach naziemny tryb życia może być korzystniejszy.
Sądzi się, że kiwi, należące do nielotów, musia­ły znaleźć się na terenie Nowej Zelandii w czasie, kiedy kraj ten był połączony z innymi lądami. No­wa Zelandia odłączyła się od nich na długo przed pojawieniem się ssaków, tak więc ewolucja wszyst­kich gatunków ptaków osiadłych na niej nie była zagrożona przez drapieżniki czy konkurencję ze strony ssaków. W rzeczywistości, dopóki ludzie -Maorysi - nie skolonizowali Nowej Zelandii tysią­ce lat temu, na tym obszarze występowały tylko dwa gatunki ssaków - obydwa to nietoperze.

Nocne żerowanie
Nieobecność ssaków zredukowała liczbę zagro­żeń, z jakimi związane było dla kiwi żerowanie, choć ich nie zlikwidowała, gdyż konkurowały one o pokarm z innymi gatunkami ptaków, a niektóre z nich były groźnymi drapieżnikami. Prawdopo­dobnie z tych przyczyn kiwi poszukuje pokarmu w porach, kiedy wiele innych ptaków jest już nie­aktywnych - o zmierzchu i w nocy. W tym czasie kiwi może znaleźć wystarczającą ilość pożywienia, ponieważ liczne bezkręgowce, takie jak chrząsz­cze i ślimaki, zaczynają wyłaniać się ze swych kry­jówek. W ciągu dnia szukają one tam schronienia przed gorącem i suchym powietrzem. Zmysł widze­nia ma mniejsze znaczenie dla zwierząt aktywnych w nocy, toteż oczy kiwi są raczej małe. Ptaki te mają słaby wzrok. Ż drugiej strony, kiwi potrafi bardzo szybko biegać po ciemku wśród roślinno­ści i łatwo omijać przeszkody.
Słuch i węch są bardzo ważnymi zmysłami dla zwierząt prowadzących nocny tryb życia i są one dobrze rozwinięte u kiwi. Pary tych ptaków nawo­łują się, aby utrzymać ze sobą kontakt w gęstym podszycie. Większość ptaków ma bardzo słabo roz­winięty węch, jednak kiwi posiada parę otworów na końcu dzioba, co sugeruje, że ptak ten za pomo­cą węchu poszukuje pokarmu, wkładając dziób w miękką ziemię lub gęstą ściółkę leśną.

Naziemny tryb życia
Kiwi w istocie ma skrzydła, tak więc jego dalecy przodkowie posiadali umiejętność lotu, ale prze­kształciły się one w małe narządy szczątkowe ukry­te w piórach, nie ma na mostku dużego grzebienia, do którego u innych gatunków ptaków przycze­pione są mięśnie piersiowe umożliwiające latanie. Ponieważ ptak ten nie musi mieć aerodynamicz­nych piór konturowych, którymi są okryte ptaki latające, jego upierzenie jest luźne i wygląda raczej jak futro. Kości kiwi są cięższe niż kości ptaków latających, są więc mocniejsze i mniej podatne na złamanie. Kiwi posiada długie nogi i palce, które pozwalają mu na szybkie bieganie i grzebanie w ziemi w poszukiwaniu pokarmu.
Niewielu Nowozelandczyków miało okazję wi­dzieć kiwi poza ogrodem zoologicznym, gdyż gatu­nek ten występuje w lasach i zaroślach. Jednakże wiadomo, że kiwi żyją w parach i że samica znosi jajo, które jest relatywnie najcięższe ze wszystkich znoszonych przez ptaki (jeśli wyliczy się stosunek wagi ptaka do wagi jaja). Samica waży około 2 ki­logramów, a masa jaja wynosi około 450 gramów, co stanowi prawie jedną czwartą masy ciała ptaka. Gdy samica złoży jedno lub dwa jaja, opiekę nad lęgiem rozpoczyna samiec, który bez pomocy z jej strony wysiaduje jaja przez dziesięć - dwanaście tygodni. Dzieje się tak prawdopodobnie dlatego, że samica zużywa na składanie jaj tak dużo ener­gii, że gdyby próbowała je jeszcze wysiadywać, zginęłaby z wyczerpania; zamiast tego opuszcza lęg i rozpoczyna intensywne żerowanie, aby powró­cić do dobrej kondycji.
Młode bezpośrednio po wykluciu żywi się za­wartością woreczka żółtkowego. Kiwi, inaczej niż inne ptaki wyprowadzające jedno lub dwa młode w lęgu, nie opiekują się młodymi, które same mu­szą troszczyć się o siebie. Są one w stanie prze­trwać, gdyż do niedawna na wyspach Nowej Ze­landii nie było prawie żadnych drapieżników. Jednak odkąd europejscy koloniści sprowadzili na wyspy szczury, psy, koty, świnie i inne gatunki ssaków, zwierzęta te czynią spustoszenie wśród nowozelandzkich nielotów.
Niestety inne gatunki nielotów - kiwi mały i kiwi nakrapiany - stały się w wyniku tego bardzo rzad­kie i obecnie ich występowanie jest ograniczone do bardzo dzikich rejonów i małych wysp, gdzie wciąż nie ma żadnych ssaków.

Kiwi brunatny (Apteryx australis) jest jednym z trzech gatunków rodzaju kiwi i należy do rzędu Apterygiformes i rodziny Apterygidae.
Wysokość: 35 cm
Masa: 2,2 kg