Naturalna guma, kauczuk, jest wytwarzana z latek­su - mlekowatej wydzieliny drzewa kauczukowe­go rosnącego naturalnie w tropikalnych lasach Ameryki Południowej. Odkrywcami lateksu i jego pierwszymi użytkownikami byli Indianie, pro­dukujący zeń dość prymitywną odmianę gumy.
Indianie smarowali lateksem stopy i pozwalali tej warstwie zaschnąć, tak że tworzyły się swoiste wodoodporne kalosze. Wytwarzali także wodood­porne pokrycia namiotów oraz ubrania, przekła­dając kauczukiem dwie warstwy odzieży.
Znaczenie kauczuku doceniono w XIX wieku. Brytyjczyk Charles Macintosh rozpuścił wysu­szony kauczuk w nafcie, otrzymując roztwór, który służył do produkcji tkanin wodoodpornych, ręka­wic i kaloszy. Jednak pierwsze wyroby kauczuko­we, szczególnie odzież, miały liczne mankamenty. Gdy było zimno, bardzo twardniały, tracąc ela­styczność, gdy było gorąco z kolei miękły, lepiąc się i wydzielając nieprzyjemną woń. W 1939 roku Amerykanin Charles Goodyear rozwiązał ten pro­blem, łącząc kauczuk z siarką - proces ten zwiemy wulkanizacją. Kauczuk wulkanizowany stawał się sztywniejszy, twardszy, lecz mniej podatny na zmiany temperatury.
Większość uzyskiwanego dziś lateksu pocho­dzi z plantacji kauczukowców z gatunku Hevea brasilliensis założonych na Dalekim Wschodzie. Lateks wypływa z nacięć wykonanych w korze drzewa i jest zbierany do kubków zawieszonych u podstawy - przypomina to bardzo znane z na­szych lasów zbieranie żywicy. Jedna trzecia z latek­su to czysty kauczuk, reszta to woda z niewielki­mi domieszkami organicznymi oraz mineralnymi. Zwykle lateks jest wstępnie rozpuszczany w wo­dzie i filtrowany, celem usunięcia grubszych zanie­czyszczeń. Następnie można usunąć część wody, dodając jednocześnie konserwanty zapobiegające psuciu się kauczuku. Część kauczuku w tej formie jest wykorzystywana do produkcji pianek kauczu­kowych. Do reszty dodaje się kwasu mrówkowe­go, substancji powodującej zestalenie się materia­łu, tak że może być on prasowany w arkusze i w tej formie suszony.