Instrumenty dęte blaszane to najogólniej mówiąc metalowe rury, z jednej strony zakończone ustnikiem, a z drugiej - „dzwonowatym" otworem. Aby wydobyć z nich dźwięk, grający dmie usta­mi w ustnik. Powietrze znajdujące się wewnątrz rury zaczyna drgać, tworząc szereg fal stojących, których węzły dzielą słup powietrza na dwie, trzy itd. części. Powstały w ten sposób szereg tonów tworzy tzw. skalę naturalną, której tonem podsta­wowym jest najsilniej brzmiący ton najniższy. Wysokość pozostałych tonów, zwanych tonami harmonicznymi (alikwotami), pozostaje wobec niego w stosunku 2/1, 3/1, 4/1. Grający reguluje wysokość dźwięku poprzez odpowiednie ułoże­nie ust i zmianę ciśnienia powietrza wdmuchiwa­nego do wnętrza instrumentu.
Na najprostszych instrumentach dętych blasza­nych można uzyskać tylko kilka dźwięków o róż­nych wysokościach. Trąbka fanfarowa, na przy­kład, pozwala wydobyć z siebie zaledwie siedem lub osiem dźwięków. Jednak większość instru­mentów dętych została zmodyfikowana w ten sposób, że możliwe jest zmienianie długości drgającego w ich wnętrzu słupa, a co za tym idzie, bardziej wszechstronne regulowanie wyso­kości dźwięku. Trąbka zaopatrzona jest w trzy wentyle, naciskanie których kieruje powietrze przez dodatkowe części jej rury.