Chirurgia plastyczna jest ważną gałęzią współczesnej medycyny. Czasem zabiegi wykonuje się z przyczyn czysto kosmetycznych, częściej w celu odtworzenia uszkodzonych lub zniekształconych tkanek.
Chirurgia plastyczna jest dziedziną medy­cyny zabiegowej, zajmującą się wprowa­dzaniem zmian w kształcie części ciała. Operacje chirurgiczne tego typu przeprowadza się, gdy na ciele znajdują się uszkodzenia lub defor­macje. Niektóre z nich są wrodzone, inne powsta­ją w wyniku poważnych operacji chirurgicznych lub urazów. Chirurdzy plastycy często są w stanie zoperować uszkodzoną część ciała, tak aby przy­wrócić jej dawny wygląd lub sprawność. Zdarza się. że pacjent życzy sobie zmiany wyglądu jakiejś części ciała albo usunięcia nieatrakcyjnie wyglą­dających, choć niegroźnych dla zdrowia, zmian skórnych. Taki rodzaj chirurgii plastycznej nazywamy chirurgią kosmetyczną. Chirurdzy plastycy specjalizują się także w operacjach powierzchni w skóry oraz rekonstrukcjach uszkodzonych nerwów § i naczyń krwionośnych.
Szybki rozwój nowoczesnej chirurgii plastycznej miał miejsce podczas pierwszej i drugiej wojny światowej. W sytuacji gdy wielu żołnierzy odniosło podczas działań wojennych ciężkie urazy i rany, chirurdzy poszukiwali sposobów poprawienia wyglądu zniekształconych twarzy i innych części ciała. Jednakże historia chirurgii plastycznej jest o wiele starsza. Już 800 lat przed naszą erą pewien hinduski medyk wykorzystał przeszczepy skóry w celu o rekonstrukcji uszkodzonego nosa. Są także dowody, że starożytni Grecy i Rzymianie również zajmo­wali się chirurgią rekonstrukcyjną.
Wiele problemów, którymi muszą zająć się chi­rurdzy plastycy, to deformacje wrodzone. Należą do nich rozszczepienie podniebienia i wargi (tak zwana „zajęcza warga"); w obu przypadkach ko­nieczna jest interwencja chirurga, aby umożliwić normalny wzrost zębów i naukę mowy u dziecka. Zajęczą wargę usuwa się zazwyczaj jeszcze u no­worodków, podczas gdy rozszczepienie podniebie­nia operuje się w wieku od 9 miesięcy do 1 roku.
Inne deformacje wymagające zastosowania za­biegu chirurgicznego są mniej powszechne. Nie­mowlę może mieć więcej niż pięć palców dłoni albo stóp (polidaktylia), zrośnięte palce dłoni lub stóp (syndaktylia) albo dodatkowe fałdy skóry wo­kół małżowiny usznej. U chłopców zdarza się, że prącie ma budowę odbiegającą od normy i ujście cewki moczowej znajduje się na stronie grzbieto­wej prącia, zamiast na żołędzi („wierzchniactwo) albo na stronie brzusznej („spodziectwo"). Żadna z tych dolegliwości nie jest niebezpieczna dla życia, a zatem zabieg chirurgiczny przeprowadza się zwy­kle u dziecka w wieku około pięciu lat, kiedy można bezpieczniej zastosować znieczulenie.
Po oparzeniach pierwszego lub drugiego stop­nia skóra regeneruje się sama i nie wymaga ope­racji chirurgicznej, natomiast w oparzeniach trze­ciego lub czwartego stopnia zniszczeniu ulega warstwa regenerująca skóry; jeśli tkanka skórna goi się sama, pojawiają się poważne deformacje. Aby ograniczyć do minimum powstawanie tkanki bliznowatej i wystąpienie zniekształceń, na uszko­dzone miejsce trzeba przeszczepić nową skórę.

Poważne rany twarzy i deformacje szczęk zwykle są operowane wspólnie przez chirurgów plastyków i chirurgów szczękowych, posiadających także wie­dzę z zakresu stomatologii. Czasami konieczna jest także obecność neurochirurga oraz chirurga ogól­nego. Jednym z najbardziej skomplikowanych rodzajów operacji jest korygowanie poważnych deformacji czaszki. Tego typu zabiegi często są przeprowadzane nie tylko z przyczyn zdrowotnych, ale także estetycznych.

Planując przebieg operacji chirurdzy posługują się wynikami przeprowadzonej tomografii kompute­rowej oraz stosują programy komputerowe pozwa­lające przewidywać skutki przesuwania poszcze­gólnych części kości. Podczas symulowanej operacji czaszka i twarz zostają od nowa wymo­delowane. Najpierw twarz rozkłada się na kilka kawałków, potem usuwa fragmenty kości albo uzu­pełnia je, przed umieszczeniem na właściwym miejscu w stworzonym modelu. Końcowy etap polega na ustabilizowaniu struktury na czas pro­cesu gojenia - jest ona przytrzymywana przez układ metalowych rozporek przymocowanych do meta­lowej płytki zwanej „aureolą". Taką konstrukcję trzeba pozostawić przez kilka tygodni.
Specjaliści chirurgii plastycznej przeprowadza­ją także zabiegi usuwania niektórych kości twarzy w przypadku raka szczęki, języka czy szyi. Następ­nie rekonstruują twarz za pomocą przeszczepów kości z innych części ciała.
W przypadku poważnego uszkodzenia lub nawet całkowitej utraty kończyn często istnieje możli­wość ich przyszycia z wykorzystaniem pewnych metod mikrochirurgii. Chirurg przeprowadza ope­rację pod mikroskopem posługując się maleńkimi narzędziami chirurgicznymi. Każde naczynie krwionośne, ścięgno i nerw trzeba uważnie przy­szyć na właściwym miejscu, by w ten sposób przymocować z powrotem odciętą kończynę, która z biegiem czasu odzyska część funkcji, choć praw­dopodobnie nie wszystkie.