Na obszarach suchych formy ukształtowania te­renu różnią się znacznie od występujących w wa­runkach glacjalnych. W krajobrazie tym dominu­ją różnego rodzaju pustynie: kamienista, skalna (hamada), żwirowa (serir), piaszczysta (erg) oraz ilasta. Mogą tu występować płaskie, zwarte rów­niny, jak na przykład w Australii czy w Afryce, lub płaskowyże poprzecinane głębokimi dolinami rzecznymi, jak te w południowo-zachodniej czę­ści Ameryki Północnej.
Obszary te charakteryzują się dużymi wahania­mi temperatury, zwłaszcza dobowymi. Z tego po­wodu występuje tu intensywne wietrzenie fizycz­ne, powodowane przez duże nasłonecznienie na pustyniach strefy gorącej i przez zamróz na pusty­niach strefy umiarkowanej. Pod wpływem nasło­necznienia zewnętrzna warstwa skały rozszerza się i kurczy, za czym nie nadążają warstwy położone głębiej. Na granicy dwóch stref powstają napręże­nia powodujące pękanie i złuszczanie się (eksfoliację) wierzchnich warstw skały.
Skały występujące na pustyni są niszczone nie­równomiernie, atakowane są głównie ich mniej odporne warstwy. Stąd też pojawiają się wynio­słości skalne o przedziwnych kształtach, przypo­minających grzyby, kopuły i bastiony, nazywane górami-świadkami, ponieważ świadczą o poprzed­nim poziomie pustyni. W miejscach zacienionych, u podstaw takich ostańców zbiera się woda desz­czowa, a nad ranem rosa, powodując intensywne wietrzenie chemiczne, prowadzące do powstawa­nia tak ciekawych form, jak choćby stoły kamienne utworzone z piaskowca, występujące między innymi w Polsce, w okolicach Krynicy. U podnó­ży rozpadających się skał tworzą się rumowiska skalne, spłukiwane przez sporadyczne, ulewne deszcze. Wody pochodzące z tych opadów wypeł­niają suche przez większą część roku doliny pustyn­ne (wadi, uedy). z których przynajmniej część jest pozostałością po okresie panowania znacznie bar­dziej wilgotnego klimatu.
Dla obszarów sawannowych, o wyraźnej porze deszczowej i suchej, charakterystyczne są strome, izolowane wzniesienia górskie o nachyleniu 60 stopni, zwane górami wyspowymi.