Jeżeli atom ma na zewnętrznej powłoce 1, 2 lub 3 elektrony, to mogą one zostać przekazane innemu atomowi. Sód (Na) ma pojedynczy elektron na powłoce M, zaś chlor (Cl) ma na tej powłoce aż 7 elektronów. Gdy atom sodu przekaże swój elek­tron atomowi chloru, oba uzyskają stabilną konfi­gurację z całkowicie wypełnioną zewnętrzną powłoką elektronową. W wypadku sodu będzie to powłoka L, a w wypadku chloru powłoka M. Jed­nocześnie sód będzie miał o jeden elektron za mało, by zrównoważyć ładunek protonów w jądrze, będzie więc jonem dodatnim (Na+). Chlor z kolei utworzy na tej samej zasadzie jon ujemny (C1-). Wiązanie pomiędzy tymi jonami jest utrzymywa­ne przez siły przyciągania elektrostatycznego.
Utworzona w ten sposób sól kuchenna, chlorek sodu NaCl, nie istnieje jako pojedyncza cząsteczka. Sól występuje w postaci dużych kryształów o struk­turze kubicznej, w których jony Na+ i Cl- roz­mieszczone są naprzemiennie we wszystkich trzech kierunkach w stałych odległościach od siebie.
Związki jonowe mają wysoką temperaturę top­nienia. Oddziaływania elektrostatyczne pomiędzy jonami są bowiem silne i należy dostarczyć dużo energii, aby je rozerwać. Z drugiej strony kryszta­ły jonowe dość łatwo rozpuszczają się w tak zwa­nych cieczach polarnych, na przykład w wodzie. Sól rozpuszczona w wodzie to roztwór jonów pota­sowych i chlorowych, nie zaś cząsteczki chlorku sodu. Wodny roztwór takich związków dobrze przewodzi prąd elektryczny.