Ekstremalną formą nieprawidłowości w budowie stóp jest stopa zdeformowana. Nazwa ta odnosi się do czterech różnych deformacji wrodzonych spo­wodowanych wadliwym rozwojem więzadeł i ścię­gien w okresie płodowym. Jedna z tych deforma­cji polega na tym, że kostka znajduje się wyżej niż normalnie, a człowiek może chodzić jedynie na palcach. Może się też zdarzyć, że palce są podcią­gnięte w górę i cofnięte do tyłu.
W innych odmianach deformacji podeszwa prze­kręca się albo do środka, albo na zewnątrz, zatem człowiek chodzi tylko na zewnętrznej albo we­wnętrznej krawędzi stopy. Deformacje te często występują razem, zatem stopa może być równo­cześnie skręcona, ściśnięta i podwinięta pod spód. Tego rodzaju problemy częściej występują u męż­czyzn niż u kobiet.
Niegdyś w ogóle nie leczono zdeformowanej stopy, ale dzisiaj wadę tę można korygować wielo­ma sposobami. W niektórych przypadkach stopa z łatwością reaguje na regularne ćwiczenia korygu­jące. W innych trzeba ją unieruchomić tuż po poro­dzie w gipsie albo metalowej konstrukcji. W mia­rę rośnięcia stopy gips lub metalową konstrukcję regularnie wymienia się na większą i w ten sposób zdeformowana stopa stopniowo przyjmuje wła­ściwą pozycję. Jeśli po dwóch lub trzech miesią­cach okaże się, że wada nie daje się w ten sposób usunąć, stosuje się zabieg chirurgiczny zmniej­szający naprężenie więzadeł i ścięgien.

Skierowane do środka.
Inna deformacja polega na tym, że stopy są skiero­wane do środka. Bywa to rezultatem wrodzonej wady przodostopia. U niemowlęcia deformacji tej można nie zauważyć, ale kiedy dziecko zaczyna chodzić, wada łatwo rzuca się w oczy. Czasem pojawia się ona wtedy, gdy dziecko niezręcznie stawia stopy, wykrzywiając przy chodzeniu całą nogę od stawu biodrowego do środka. Problem stóp skierowanych do środka zwykłe sam znika przed ukończeniem trzech lat, ale w razie potrzeby można go korygować, umieszczając nogę w gipsie albo chirurgicznie. Skierowane do środka nogi przyjmu­ją normalną pozycję przed ukończeniem szóstego roku życia. Zdarza się, że kości zostają ustawione w prawidłowej pozycji operacyjnie, ale rzadko pojawia się taka konieczność.

Nie wszystkie deformacje stóp występują przy­padkowo, czasami są efektem świadomych dzia­łań. W wielu społeczeństwach małe stopki od dawien dawna były uważane za świadectwo praw­dziwej kobiecości, dlatego rodzice dokładali sta­rań, by stopy ich córek były jak najmniejsze.
Chińska tradycja nakazywała owijanie dziew­czętom stóp od drugiego roku życia po to, aby po osiągnięciu dojrzałości nie były dłuższe niż 10 cen­tymetrów. Stopy owijano bandażem, całe oprócz wielkiego palca, który był zwinięty pod spód, a ści­śnięcie pięty w jego kierunku powodowało zmiaż­dżenie łuku. Wynikający z tego ból dokuczał dziewczynie przez wiele lat. Tę praktykę zapo­czątkowano około tysiąca lat temu, a porzucono dopiero na początku dwudziestego wieku. Obecnie jest nielegalna, choć niewykluczone, że ten barba­rzyński zwyczaj nadal przetrwał w odległych rejo­nach tego olbrzymiego kraju.