Słowo litografia oznacza „pisanie na kamieniu" a pochodzi od techniki drukarskiej zapoczątkowa­nej przez Aloisa Senefeldera w 1798 r. Odkrył on. że można nanieść rysunek za pomocą natłuszczo­nego tuszu na powierzchnię płyty ze skały wapien­nej. Powierzchnię rysunku pokrywano następnie roztworem gumy arabskiej oraz wody i pozosta­wiano do wyschnięcia. Guma wsiąkała w te miej­sca porowatej skały, które nie zostały uprzednio pokryte tuszem, a miejsca pokryte były dla niej niedostępne. Następnie spłukiwano gumę z po­wierzchni kamienia, lecz ta, która wsiąknęła, pozo­stawała. Potem powierzchnię pokrywano wodą, która przylegała tylko do tych miejsc, gdzie guma wsiąknęła w kamień. Powierzchnię zmoczonego kamienia ponownie pokrywano farbą drukarską, dozowaną za pomocą wałka. Ta z kolei przylega­ła tylko do miejsc suchych. Druk wykonywano przyciskając papier do powierzchni kamiennej płyty. Z jednej płyty można było wydrukować bar­dzo dużo kopii, należało ją tylko każdorazowo zwil­żać i pokrywać farbą drukarską. Dziś zamiast wapienia do wyrobu płyt używane jest oksydowa­ne aluminium.
Pierwsze artystyczne ilustracje były reprodu­kowane przez żmudne wycinanie rysunku w kawał­ku drewna. Aż do XIX wieku był to jedyny znany sposób na zamieszczanie rysunków w tekście. Równocześnie artyści graficy opracowali także wiele innych technik rytowniczych. Można było rysować bezpośrednio na metalowej płycie, uży­wając stalowego rylca, bądź w pokrywającej płytę warstwie wosku lub lakieru. Gdy taką płytę umiesz­czono następnie w kwasie, to reakcja przebiegała wyłącznie w tych miejscach, z których usunięto woskową lub lakierową warstwę zabezpieczającą. Rysunek pojawiał się na powierzchni metalu w postaci wytrawionych linii i punktów. Płytę zanu­rzano w farbie drukarskiej, a następnie wycierano tak, by farba pozostała tylko w zagłębieniach. Ry­sunki drukowano dociskając papier do płyty. Ryto-wanie pozwalało tylko na oddanie czerni i bieli, półtony osiągano przez odpowiednio gęste roz­mieszczanie czarnych i białych punktów. Metodę poprawnego wydruku całej gamy odcieni szarości, niezbędną dla druku fotografii. opanowano dopie­ro pod koniec XIX wieku. Proces taki zwiemy cynkografią bądź chemigrafią.