Sonet-utwór poetycki składający się z 14  wersów  podzielonych  na dwie strofy czterowierszowe oraz dwie trójwierszowe (tercyny), o  ścisłym rozkładzie rymów, przy czym 8 pierwszych wersów  zawiera  na  ogół  część opisową lub narracyjną, natomiast 6 końcowych stanowi część  refleksyjno-uogólniającą. Sonet zrodził się w XII w. we Włoszech (nazwa), rozwinięty został przez A. Dantego i F. Petrarkę. Ustalił się wtedy typ  tzw.  sonet włoski o rozkładzie rymów abba abba oraz cdc dcd (cde cde). Sonet rozpowszechnił się w ciągu XV i XVI w. w literaturze europejskiej, m.in. sonety Wiliama Szekspira. Tak zwany sonet francuski miał zmodyfikowany układ rymów (w końcowych 6 wersach ccdeed lub cddcee).         

W Polsce sonet wprowadzili J.Kochanowski i  M.  Sęp-Szarzyński.  W nowszych czasach ustaliła się włoska postać sonetu. Uprawiany  w  różnych okresach literatury uważany za formę szczególnie  trudną,  pojmowany  był jako popis i sprawdzian kunsztu poetyckiego (romantyzm - A. Mickiewicz  i J. Słowacki, pozytywizm - A. Asnyk, Młoda Polska - J. Kasprowicz, K. Tetmajer, L. Staff, współcześnie - J. Iwaszkiewicz, A. Słonimski, S. Grochowiak, S. Swen-Czachorowski).