Ministr obrony (1934 r.) Rumunii potem szef Sztabu Generalnego(1937 r.) tego kraju. Aresztowany w 1938 r. za udział w spisku prze­ciwko rządowi o profrancuskiej orientacji. Po upadku Francji w czerwcu 1940 r. oraz zagarnięciu przez Związek Radziecki Besarabii i północnej Bukowiny, gdy Rumu­nia zaczęła zbliżać się do Niemiec, Antonescu nawoływał do odzyska­nia utraconych terytoriów w soju­szu z Niemcami; zwiększało to jego popularność. 4 września 1940 r. objął urząd pre­miera. Kilka dni później król Karol II abdykował na rzecz swojego syna Michała I; Antonescu ogłosił się conducatorem, kreując dyktaturę na wzór Mussoliniego. W 1941 r. wprowadził Rumunię do wojny po stronie Niemiec.

W październiku 1941 r. wojska rumuńskie zajęły Odessę, a miasto nazwano jego imieniem. Był to okres szczytowej popularności Antonescu, ale w na­stępnych latach sytuacja na froncie i ogromne straty, jakie dywizje ru­muńskie ponosiły w walkach z Ar­mią Czerwoną, osłabiły społeczne poparcie dla jego rządów. W tym czasie podejmował próby nawiąza­nia kontaktu z państwami zachodni­mi, lecz nie chciał zaakceptować żą­dania bezwarunkowej kapitulacji wojsk rumuńskich. 23 sierpnia 1944 r. król Michał zmienił rząd iuwięził Antonescu. Po wojnie Anto­nescu stanął przed Trybunałem Lu­dowym i został skazany na śmierć.

Wyrok wykonano 1 czerwca 1946 r.