Podmiot gospodarczy sam ustala stawki amortyzacyjne, uwzględniając przypuszczalne zużycie fizyczne, sposób wykorzystania środka trwałego (zmianowość, liczbę godzin pracy), oddziaływanie postępu technicznego w danej grupie środków trwałych i inne. 

 

W celu uproszczenia można korzystać ze stawek ustalonych w opracowaniach branżowych lub wynikających z przepisów podatkowych. Jeżeli jednostka gospodarcza ustali w swoim planie stawki amortyzacyjne w granicach stawek ujętych w przepisach podatkowych, to kwota amortyzacji będzie uznana za koszt uzyskania przychodu. Jeżeli natomiast stawki ustalone przez jednostkę są wyższe od ustalonych przepisami, to kwota amortyzacji przewyższająca amortyzację podatkową nie jest uznawana za koszt uzyskania przychodu.

 

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zawsze wtedy, gdy wartość początkowa środków trwałych jest wyższa niż 3500,00 zł. Jeżeli wartość środka jest niższa lub równa 3500,00 zł można dokonać odpisu amortyzacyjnego wg podanych zasad lub w formie jednorazowego odpisu całej wartości środka trwałego w miesiącu oddania go do użytku. 

 

Nie stosuje się odpisów amortyzacyjnych w przypadkach zasobów takich jak:

 

• ziemia , w której znajdują się kopalnie, będące w ciągłej eksploatacji,

• ziemia rolna i wydatki na plantacje,

• własność o charakterze inwestycyjnym,

• hotel własny lub wydzierżawiony na dłużej niż 50 lat,

• dzieła sztuki i eksponaty muzealne.